Nie masz żadnych wrogów i nie żywisz do nikogo urazy. Niczego nie żałujesz, znalazłeś się tu, podążając za sobą.

Jak się macie, przyjaciele? Co słychać u naszego ukochanego dziecka o cerze jasnej jak koncha, ciele krzepkim niczym góra obleczona w zbroję liter, żywym umyśle i pięknej duszy? Ile to już ma lat? Czy Meczi i Gjalcen chodzą po wolności? Zhog, Gjen, Yang, Me? Ciągle przekrzykują ryk burzy?

Wielki kraj dusi się, skały rozpłatane promieniami słońca drzemią na pustyni czasu. Nadciągająca ciemność szepce tajemnice, jak dziecko, które woli zmyślać.