Zanim powleczono mnie na plac, musiałem nałożyć mnisie szaty i rytualne nakrycie głowy. Na plecach miałem nieść trzy księgi: Litanię imion Mandziuśriego, Krótką sutrę doskonałości mądrości oraz Aspirację dobrego postępowania. Za pazuchę wciśnięto mi karty z Zebranych nauk kadampów, w jedną ręką włożono różaniec, a w drugą fragment Historii wielkiego Atiśi.

Kiedy pędzono mnie ulicą przy akompaniamencie wykrzykiwanych sloganów, nagle mój umysł przepełniła niewysłowiona radość. Musiałem dać jej wyraz, śpiewając pieśń urzeczywistnienia, która sama cisnęła się na usta:

Proszę, okryjcie mnie szafranową szatą,
Ozdóbcie naukami mistrzów kadampy,
W rękę dajcie księgę,
a na głowę klasztorną czapę.
O szczęście, szczęście niepojęte!

 

 

 

Muge Samten Gjaco (1914–1993) był jednym z „trzech wielkich uczonych”, którzy – trwając przy tybetańskiej tożsamości i buddyjskich przekonaniach – od początku współpracowali z Chińczykami, odcierpieli swoje w czasie hekatomby rewolucji kulturalnej i poświęcili resztę życia reanimowaniu pozostałości językowego, naukowego, kulturowego i religijnego dziedzictwa Tybetu. „Pieśń urzeczywistnienia” (sanskr. doha) – popularna forma przekazywania najgłębszych nauk buddyzmu tybetańskiego – pochodzi z opisu thamzingu, „wiecu walki”, na którym stanął w 1966 roku. Atiśa Dipamkara (982–1054), założyciel szkoły kadampa i propagator nauk „stopniowej ścieżki”, należy do najbardziej czczonych przez Tybetańczyków indyjskich uczonych i mistrzów medytacji.