Dhondup Gjal: Wodospad młodości

Czyste, niebieskie niebo
Ciepło promieni słońca
Wonne kwiaty
Majestatyczne góry –

 

Aima!

 

Ale jeszcze piękniejszy
Spiętrzony wodospad
Na stromej grani

 

Patrz!

 

Krystalicznie białe promienie rozpostarte
Niczym pawi ogon
Skrzydła papugi
Deseń brokatu

 

Słuchaj!

Szmer tryskającej wody, czysty i słodki
Anielska muzyka
Cudowna melodia
Muzyka bogów
Z czystego źródła

 

Kji!

 

To nie jest zwykły wodospad –
Majestat
Nieustraszone serce
Niezrównana duma
Silne ciało
Drogocenne klejnoty
Melodyjna muzyka

 

Ten!

 

Rwący wodospad
Chluba młodych Krainy Śniegu

 

Ten!

 

W roku 1980
Moc serc i zdolności młodych Bo
Walka, co przydaje godności
Muzyka młodości

 

Kji! Kji!

 

Młodzieńczy wodospad
Kaskada młodości

 

Skąd masz
To nieustraszone serce
Niewzruszoną pewność
Nieugiętą dumę
Niewyczerpane siły?

 

Tak!

 

Deszcze trzech miesięcy wiosny
Przybór trzech miesięcy lata
Ożywczy grad i burze trzech miesięcy jesieni
Lód i śnieg trzech miesięcy zimy

 

I więcej!

 

Woda z ośnieżonych gór, łąk, dolin i wąwozów

 

Krótko!

 

Woda pomyślności
Woda dostatku
Woda spełnienia
Woda doskonałości
Woda Ośmiu Czystości

 

Setki tysięcy przymiotów i zalet

 

Jesteś wodą przyjaźni
Której niestraszny krok w najgłębszą przepaść –
Jesteś wodą wszechświata
Dzielnie tocząc się doliną
Dumnie biorąc nowe

 

Jesteś otwarta, silna, majestatyczna
Bez cienia arogancji i skazy
Tryskasz z głębokich źródeł
Wolna od tego, co plugawe
Masz w sobie geniusz i przepych młodości

 

Kaskado!

 

Tyś świadkiem historii
Drogą przyszłości –
Twe krople oddechem kraju
Promienie dumą i wzrostem

 

Bez ciebie!

 

Gdzież zanurzyć miecz języka
Ostrzyć klingę talentu

 

Bez ciebie!

 

Nie rozkwitnie drzewo medycyny
Filozofia i religia buddyjska nie zrodzą owocu

 

Być może!

 

W twym kryształowym umyśle
Drzemią rany historii
Blizny starych bitew
Urazy głupoty
Skrzepy konserwatyzmu –
Tak być nie może

 

Gdyż!

 

Masz dumę, majestat i siłę młodości
Zimowy lód nigdy cię nie zatrzyma
Ani nie otępi
Twego biegu nie wstrzymają
Setki wściekłych cięć miecza

 

Gdyż!

 

Źródło wodospadu tkwi głęboko w śniegach
Sięga bezkresnego oceanu –
Twoja historia jest długa
Napawa dumą, tchnie godnością
Jakże melodyjne twe chóry czasu
Nasze natchnienie i moc

 

Słyszałeś? Wodospadzie!

 

Do was, młodzi Krainy Śniegu

 

Czemu pozwalacie morzyć głodem konia natchnienia?
Czemu pozwalacie cierpieć w upale słoniowi poetyki?
Czemu pozwalacie, by kurz pokrył śnieżnego lwa metafory?
Czemu nie nakarmicie sieroty tańca i muzyki?
Kto uratuje dziedzictwo astrologii?
Kto powita oblubieńca nauki?
Kto weźmie za żonę pannę techniki?

 

Niestety! Wodospadzie!

 

Twoje jasne, światłe, melodyjne odpowiedzi dotrą do naszych uszu
Są wyryte w naszych umysłach niczym rzeźby w skale

 

W prawdzie!

 

Tysiąc wspaniałych osiągnięć przeszłości
Nie rozwiąże dzisiejszych spraw
Woda z wczoraj nie zaspokoi dzisiejszego pragnienia
W usychającym drzewie historii nie ma życia
Bez duszy tu i teraz
Nie zabije puls postępu
Nie popłynie krew postępu
I nikt nie zrobi kroku

 

Kji! Wodospadzie!

 

Twe łagodne fale
Krople bryzgającej wody
Symbolizujesz siłę nowego pokolenia Krainy Śniegu
Twój nurt, twój grzmiący ryk

 

Nasz!

 

Zwierciadło nadziei nowego pokolenia –
Musimy strzec się tych dróg
Konserwatyzmu, izolacjonizmu, ignorancji, gnuśności
Zacofania, dzikości, mroku i reakcji –
W naszym kraju nie ma dla nich miejsca

 

Wodospadzie! Wodospadzie!

 

Nasze umysły popłyną z twym nurtem
Nasza krew będzie kipieć jak twoja
W odmętach tego, co nadejdzie
Choćby najtrudniejszą ścieżką
Młodzi Tybetu, wyzwólcie się z lęku

 

Ludzie!

 

Oto otwiera się przed wami nowa droga

 

Patrzcie!

 

Nowe pokolenie Krainy Śniegu
Maszerujemy ramię w ramię

 

Słuchajcie!

 

Ta melodyjna pieśń
Jest hymnem młodych Krainy Śniegu
Świetlistą drogą
Dumą i odpowiedzialnością
Radością życia
Pieśnią walki

 

Młodzieńczy wodospad nigdy nie wyschnie
Nic nie splami jego wód

 

Tak jest!

 

Wodospad tryska z głosów młodych Tybetu

 

Tak jest!

 

Wodospad tryska z umysłów młodych Tybetu

 

 

 

 

 

 

 

Dhondup Gjal jest uważany za ojca nowoczesnej poezji tybetańskiej. Był jednym z najbardziej wpływowych pisarzy, poetów i uczonych współczesnego Tybetu. Odebrał sobie życie w 1985 roku. Miał zaledwie 32 lata.