z rzeki

zatopionej w mroku

z rzeki bez początku i końca

niemordowanie żłobiącej koryto ciemności

lecz cichej na powierzchni żałobą bezruchu

wyłania się powoli twoja postać

po latach nieobecności

zostały z niej tylko kości

jednak i one zdają się dobywać słowa

słyszane przez wszystkich

poza obojętnymi i głuchymi z wyboru

(hipokrytami bez serc oraz katami

zasłaniającymi oczy i uszy)

w porównaniu z dawnymi poruszeniami warg

te kości, co prędzej pękną, niż się zegną

brzmią teraz jeszcze donośniej

i sięgają wieczności

stoję bez ruchu

ze złożonymi na sercu dłońmi

i widzę cię w oddali

na zbyt cichej tafli

płynącego ku tamtemu brzegowi

ku śmierci

i odrodzeniu