dumo narodu, chwało przodków

gdy podnosisz się w falach

radują się serca łabędzi

niebieskie jezioro

gdy twe brzegi skuwa lód

smucą się łabędzie serca

niebieskie jezioro

radości kraju przodków, narodu nadziejo

gdy zastygasz w lodowej tafli

złotookie ryby kryją się w głębinie

niebieskie jezioro

gdy twe brzegi poczynają tajać

śpiewają serca białych owiec

niebieskie jezioro, tyś świadkiem historii 

niebieskie jezioro, tyś pociechą dzisiaj

niebieskie jezioro, tyś nadzieją jutra

niebieskie jezioro

tyś dzisiejszym szczęściem

tyś nadzieją przyszłości

tyś źródłem każdego życia

tyś chlubą narodu

 

 

 

 

 

„Jezioro Niebieskie” – Co Ngyn, po mongolsku Kuku-nor (po chińsku Qinghai) – śpiewane przez niezliczonych wykonawców, stało się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku nieformalnym hymnem Tybetańczyków, zakazanym nawet przez cenzurę (1989–92) za „nacjonalistyczną wymowę”.

Słowa napisał Dhondup Gjal, uważany za ojca tybetańskiej literatury współczesnej, muzykę skomponował Czopathar; tu w interpretacji Kungi, jednego z najpopularniejszych wykonawców tybetańskiego popu.