Pekin opublikował pierwszą białą księgę poświęconą „bezpieczeństwo narodowemu”. Dokument upubliczniono 12 maja w dwóch wersjach: chińskiej i w przekładzie na kilka języków obcych.

Tłumaczenie – czy raczej wyciąg, co wskazuje, że głównym adresatem białej księgi są sami Chińczycy – skupia się na „holistycznej wizji bezpieczeństwa przewodniczącego Xi Jinpinga”, wedle której „ostatecznym celem narodowego bezpieczeństwa Chin w nowej epoce jest bezpieczeństwo ludzi, fundamentalnym zadaniem – bezpieczeństwo polityczne, a zasadą przewodnią – interesy narodowe”. W chińskim oryginale „fundamentalną kwestią bezpieczeństwa narodowego” jest natomiast „przywództwo i status Komunistycznej Partii Chin”.

W wersji chińskiej „absolutny priorytet”, któremu „podporządkowane jest wszystko inne”, stanowi „bezpieczeństwo polityczne”: „strzeżenie przywództwa partii i ustroju socjalistycznego”. „Jeśli nie zagwarantujemy bezpieczeństwa politycznego, Chiny zostaną rozbite i pogrążą się w chaosie”.

Wariant eksportowy nie wspomina o Tybecie, który w oryginale pojawia się – wraz z Ujgurami – trzykrotnie: jako „narzędzie antychińskich sił zachodnich”, a więc zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. „Musimy w pełni realizować partyjną strategię zarządzania Tybetem i Xinjiangiem w nowej epoce, rozprawiać się z secesjonizmem i sabotażem zgodnie z prawem, skutecznie zapobiegać infiltracji oraz znacząco poprawić sytuację bezpieczeństwa publicznego”. Autorzy białej księgi ostrzegają, że „zagraniczne separatystyczne siły »niepodległego Tybetu« i »Turkiestanu Wschodniego« są często aktywne”.

Dodatkowo biała księga uznaje „separatyzm i religijnym ekstremizm” – określenia praktycznie zarezerwowane dla Tybetańczyków i Ujgurów – za „rosnące nietradycyjne zagrożenia dla bezpieczeństwa”.

„Chiny rozwiązały kwestie graniczne z dwunastoma z czternastu sąsiadów” i wciąż „prowadzą negocjacje” z Indiami oraz – systematycznie okrawanym – Bhutanem.