„Rok eksperymentów”

– Na świat przyszedłem smutny, ale dajecie mi siłę!

 

1

Scena szeroka na tyle

By pocieszyć serce, gdy zmierzch

Maluje już szarym i zblakłym

 

Bezskrzydłe ptaki szybują na wyżynach niczego

A każdy z nich to człowiek z lękiem wysokości

Jednak nie za sprawą fizyki

Lecz zaburzeń wzroku przyrośniętych do uprzedzeń

Które lubią poprzedzać chęć nawiedzenia tej ziemi

 

Pamiętasz przecież rok

Kiedy Lhasa owinęła się czarnym płaszczem mgły i dymu

Jasne, niebo nie przechowało jednego śladu

Niemniej serce wciąż bije mi słabo, i smutnie

 

A ty zrywasz się nagle i mówisz

„Wszystko to religia”

 

2

W wiosennym sercu marca

Tybet zmienia się w huśtawkę

 

Pośród morza ruin

Gram sobie nokturn, solo

 

3

Tyle że wokół

Mówi się wyłącznie o jasności i urodzie światła

Dobrze, ale nawet jeśli

To pada ono tylko na dziurę

Której mieszkańcy ledwie powłóczą nogami

 

Odwracam głowę

I śpiewam w zupełnie inną stroną

 

Kiedy się podnosisz

Żegnając ten kraj barwy burgunda

Gdy robi ci się mokro w oczach

I w sercu

 

Musisz przyznać

Że ta kryjówka czy schowek nie mają nawet kłódki

A przynajmniej uznać winę i niesmak

Biorące się z błędów

Które kłują w oczy

 

4

„Kwiaty Buddy

Od lat nie wydały nawet pączka

W spustoszonej świątyni

Moja wiara

Nie ma znaczenia”

 

Powiedział przyjaciel

Z uśmiechem

A ja zamarłem

 

W takich chwilach pytam

Kiedy to się skończy?

 

 

Wiersz opublikowany w 2010 roku znika i wraca ku utrapieniu cenzorów. Gade Cering jest jednym z najpopularniejszych tybetańskich poetów i laureatem wielu państwowych nagród.