Ręka oparta o suche drzewo wydaje się zmieniać w gałąź.

moja poezja jest stygnącym knotem maślanej lampki jądrem cząstki elementarnej wibrującą struną gitary skowytem wściekłego psa, któremu został kilka godzin życia

Piach pochłonął wełniany namiot Z paletą deseni cętek światła Nawet patrząc w niebo Nie wiem, która godzina

Zbudowałem dom i wierzyłem, że w końcu będę mógł się skupić na myśleniu,ale wtedy jak spod ziemi wyrosła czarna muchai zaczęła migać mi przed oczami.

Stado owiec i wichura są tańcem czerni i bieli, kwiat i dłoń to miłość i czas,

Kimkolwiek jest stwórca, zawiesił mnie w przestrzeni. Wciągany w płuca dym z cudzego papierosa W chwili wydechu okazuje się bezbarwny Jak dyskusja obcych ludzi. W gałęziach tamtego drzewa śpiewa kukułka.  

Pewnej nocy Niezliczone bary rozbłysły światłem tysięcy ołtarzowych lampek Młodość wszystkich poetów stopiła się z kopcącym masłem  

Zwierzę w klatce Fantom ukrywający się za promieniami światła Wielki niedźwiedź ciskający kamieniami w księżyc Przyczajone w cieniu robaki i mrówki  

Piosenkarka nazywała się Jangczen Pema i jeszcze gdy żyła, opowiadano o niej najróżniejsze historie. Mówiono, że zrobiła skrobankę w szpitalu i że ojcem dziecka był sekretarz władz miejskich, który na otarcie łez kupił jej mieszkanie, że tantryk jego rodziny, specjalista od czarnej magii, dmuchał jej w usta dla dosłodzenia i wzmocnienia głosu, że skradła innej […]