Gdyby scalić wszystkich Buddów, ich dzieci i uczniów,
Nie dorównaliby ułamkowi Twych dokonań, Przewodniku istnienia i spokoju,
Przywódco bogów i ludzi, Tenzinie Gjaco. Twoja sława rozlewa się jak ocean.
Chroń nas wszystkich milionem swych cnót, póki nie osiągniemy Przebudzenia!
Trucizny i wrogowie tego świata,
Orzekł, plenią się w umyśle
I odciął ich korzeń mieczem mądrości.
Czytam w internecie, że na świecie jest dziś 120 milionów uchodźców.
Jednocześnie trwają trzy wojny i mnóstwo mniejszych konfliktów, przez które coraz więcej osób opuszcza domy i staje się uchodźcami.
Muszę odnieść się do opublikowanego 16 czerwca artykułu z chińskojęzycznej wersji „New York Timesa”.
Piszą tam, że „Dalajlama ma już prawie dziewięćdziesiąt lat i tybetańska diaspora martwi się o przyszłość swojej nacji”. Oburza mnie – jako Tybetankę – takie dziennikarstwo, przeinaczanie faktów i wyrywanie ich z kontekstu. To nie są problemy z przekładem, tylko brak odpowiedzialności w obliczu kwestii kluczowych dla przyszłości narodu.
Mam wiele dobrych wspomnień z wizyt w Waszym kraju, który po raz pierwszy odwiedziłem w 1979 roku. Bardzo cieszy mnie zainteresowanie i zapał, z jakim starsi i młodsi Mongołowie podchodzą do propagowania ludzkich wartości oraz – tak potrzebnego – łączenia tradycyjnej wiedzę buddyjskiej z nowoczesną edukacją.
Lhasa, miasto bogów
Jest siedzibą wielkiej doskonałości,
Sercem Tybetu
I pałacem niedościgłej Dharmy,
Sercem Tybetu
I pałacem niedościgłej Dharmy.
Zwracamy się do was jako tybetańscy twórcy, którzy zapłacili wolnością za pokazanie w filmie prawdy o naszej ojczyźnie.
W 2008 roku zrobiliśmy dokument Pożegnanie ze strachem, w którym Tybetańczycy mówią, jak wygląda ich życie pod chińską okupacją. Film był surowy, prosty, prawdziwy. I tani, kręcony taniutkimi kamerami ukrytymi w torbie albo kurtce. Zapłaciliśmy wysoką cenę za oddanie głosu Tybetańczykom. Dhondup został aresztowany, był torturowany, przesiedział w więzieniu sześć lat. Golog, którego zatrzymano i poddawano torturom, musiał uciekać z kraju. Obaj nosimy blizny na ciele i umyśle. Dotyczy to również naszych rodzin i przyjaciół.
Choć Ujgurzy znajdują się dziś w bardzo trudnym położeniu i nie mogą liczyć na wsparcie, które otrzymują Tybetańczycy, patrzę w przyszłość z optymizmem. Obawiam się, że Tybet ma większym problem.