Na tydzień przed rozpoczęciem dorocznej sesji Rady Praw Człowieka ONZ – w której Chiny zasiądą na kolejne trzy lata – jestem w Genewie, by choć przez chwilę dać świadectwo prawdzie, z dumą reprezentując moich rodaków pośród wielu dysydentów, świadków i ofiar, wołających tu o sprawiedliwość.
Pewnego mroźnego grudniowego poranka w 1988 roku zapakowano mnie na ciężarówkę i z dziewiętnastoma innymi (głównie mnichami klasztoru Ganden uznanymi za „kontrrewolucjonistów” za udział w proteście podczas marcowego „Święta modlitwy”) przewieziono z lhaskiego aresztu śledczego do więzienia Drapczi, które miało wtedy cztery oddziały.
Cedup Kji została 5 kwietnia zwolniona z więzienia Mianyang, w którym spędziła cztery lata za „współudział” w samospaleniu Lobsanga Genduna w Pemie (chiń. Banma), prefekturze Golog (chiń. Guoluo) prowincji Qinghai.
Dwudziestoczteroletni mnich Lobsang Gjaco, który w lutym 2012 roku podpalił się na głównej ulicy w Ngabie (chiń. Aba), w prowincji Sichuan, został 10 maja zwolniony z więzienia.
Według tybetańskich źródeł 30 kwietnia na ponad trzy lata przed terminem zwolniono Dziampela, który odbywał karę trzynastu lat pozbawienia wolności za zorganizowanie protestu przed siedzibą władz lokalnych w miasteczku Cerima, w okręgu Maczu (chiń. Maqu) prefektury Kanlho (chiń. Gannan), w prowincji Gansu.
Czoktrin Gjaco – mnich klasztoru Cang w Gepasumdo (chiń. Tongde), w prefekturze Colho (chiń. Hainan) prowincji Qinghai – został 15 kwietnia przedterminowo zwolniony z więzienia.
Dopną swego, jeśli zachwieją moją odwagą i determinacją, oddaniem i lojalnością wobec ziomków, pogodą i nadzieją. Miażdżą nas na tysiąc sposobów, strachem i dezorientacją, kłamstwem i zwodzeniem, całą gamą środków – od ogłuszającego wrzasku po przymilny szept, od furii po fałszywe uśmieszki. Są w tym prawdziwymi mistrzami.
Lobsang Kunczok, który 26 września 2011 roku w proteście przeciwko chińskim rządom podpalił się w Ngabie (chiń. Aba), w prowincji Sichuan, został 28 marca zwolniony z więzienia.