1.
Wróciwszy do Lhasy z Amdo w lecie 1994 roku, napisałam długi wiersz, który jest dla mnie ważny. Zatytułowałam go „Mala jak patrzy” – od naszych koralików do odliczania mantr i modlitw. Kotłowały się wtedy we mnie najróżniejsze uczucia.
Archiwum kategorii: Teksty
Gangkje Somdung: Płomień, albo rana
Kiedy wszystkie liście
Malują głębokie rany
Najpiękniejszymi kolorami
Kiedy każda cząstka mrozu
Przemienia pejzaż w morze płomieni
Delikatną kreską
Wiem
Że tyle istnień
Nieprzeżytych
Poszło na spotkanie śmierci
Nima Lhamo: Chiny nie mogą bezkarnie deptać praw człowieka
Na tydzień przed rozpoczęciem dorocznej sesji Rady Praw Człowieka ONZ – w której Chiny zasiądą na kolejne trzy lata – jestem w Genewie, by choć przez chwilę dać świadectwo prawdzie, z dumą reprezentując moich rodaków pośród wielu dysydentów, świadków i ofiar, wołających tu o sprawiedliwość.
Tan Zuoren: Piękno ostateczne. Dziennik z Placu
Kiedy przyjechał czołg, studenci siedzieli w kole pośrodku Tiananmen. Rozpoczynała się uroczysta inauguracja placowego Uniwersytetu Demokracji.
Liao Yiwu: Kto śpiewa nocą smutną pieśń w leśnej głuszy?
księżycowa noc przemierza las
śnię o ukochanej
śpiącej pod milczącą ziemią
w oddali słychać strzał
Dege Tenzin: Proszę, wróć rychło
Cierpienia Krainy Śniegu z dnia na dzień gorsze
Tęsknota za opiekunem czarnowłosych Tybetańczyków z dnia na dzień większa
Liczba pokornych, co tu pozostali, z dnia na dzień mniejsza
Metody przebiegłego lista z dnia na dzień podlejsze
O Opiekunie! Proszę, wróć rychło
Metody przebiegłego lista z dnia na dzień podlejsze
Ganden Taszi: Współwięzień
Pewnego mroźnego grudniowego poranka w 1988 roku zapakowano mnie na ciężarówkę i z dziewiętnastoma innymi (głównie mnichami klasztoru Ganden uznanymi za „kontrrewolucjonistów” za udział w proteście podczas marcowego „Święta modlitwy”) przewieziono z lhaskiego aresztu śledczego do więzienia Drapczi, które miało wtedy cztery oddziały.
Oser: Historia Retinga Rinpoczego w krzywym zwierciadle
Przeczytałam artykuł Ji Shuominga w ostatnim numerze „Tygodnika Azjatyckiego”. Prawdę mówiąc, spotkałam się kiedyś z tym dziennikarzem. Przed kilku laty robił wywiad ze mną i moim mężem, bo był ciekaw różnych aspektów sytuacji w Tybecie.
Oser: Moje ruiny
Zawsze interesowały mnie ruiny – w całym tybetańskim bezkresie, zwłaszcza zaś w Lhasie i jej okolicach. Niemal wszystkie są rezultatem współczesnych politycznych spazmów. Fotografuję je i opisuję. Gdybym umiała malować albo komponować, moje obrazy i muzyka też opiewałyby zgliszcza. Czy raczej dawały im świadectwo, zaświadczały. W ostatnich latach najwięcej uwagi poświęciłam gruzom Szidelingu i Jabszi Takceru: klasztornej szkoły oraz stołecznej rezydencji rodziców i krewnych Dalajlamy.
